مهندسی برای من فقط یک شغل نیست خود زندگیه، در واقع یه دریچه متفاوت نگاهه که میتونه تو همه‌ی جزییات زندگیت وارد بشه و تو احساس و درک موقعیتی که توش هستی بهت کمک کنه.

۱.صبح که بیدار میشی با این شرایط دورکار همراه با یه بچه کوچیک که مرتب می‌خواد جلب توجه کنه، تو هم وسط طراحی المان مرزی دیوار برشی هستی و تمرکز لازم داری که یه دفعه میاد دکمه پاور کیس رو میزنه و کار ۱ ساعت میره رو هوا، اونجا دلت می‌خواد بشینی گریه کنی و داد بزنی سرش ولی نگاه مهندسی بهت میگه اینا حرکات مودال مودهای پایینه و تو یه سازه منسجم و سالمی هیچ وقت یه مود ریز با مشارکت جرمی پایین نمیتونه حرکت کلی یه سازه رو تحت تاثیر قرار بده پس همه چی تحت کنترله، این نیز بگذرد.

۲.موقع ناهار میشه بعد از اینکه از لیست غذاهای رژیمت یکی رو انتخاب کردی و با اهمیت دادن به اینکه مواد سالم باشه و در طی پخت خواصشون حفظ بشه و هر کدوم به اندازه بپزه نه کم و نه زیادو آخرش هم که بهش نگاه میکنی بگی در کنار اینکه یه غذای سالم و خوشمزه است چه خوبه که زیبا هم هست دریچه نگاه مهندسی بهت میگه غذا درست کردن هم مثل طراحی سازه میمونه باید هر المان رو به اندازه نیازش انتخاب کنی جوری که برای جایی که توش قرار داره نه بزرگ باشه نه کوچیک و در نهایت که بهش نگاه میکنی بگی چه خوب که جدای از اینکه یه سازه سالم و ایمنه بخاطر رعایت اصول معماریش زیبا هم هست.

۳.یه وقتایی به خودم میگم دیگه نمیتونم این همه فشارو تحمل کنم، من از پسش برنمیام، من برای این کار ساخته نشدم. بعد از کلی گریه که آروم میشم دریچه نگاه عزیزم بهم میگه وقتی تو موقع طراحی سازه‌هات در نظر میگیری که اونها در طی سالیان عمر مفیدشون قراره چه بارهایی رو تحمل کنن و میدونی که با بالا رفتن سن ساختمون‌هات نشست می‌کنن و تغییر شکل میدن ولی طوری میسازیشون که زیر بارهای روزگار کمر خم نکنن چطور ممکنه اونی که مهندس کل دنیاست و از همه به همه چیز بینا‌تر و داناتره، تو رو برای فشارهایی که قراره تو زندگیت تحمل کنی طراحی نکرده باشه؟ پس حتما یه ظرفیتی در تو هست که هنوز استفاده نشده و باید الان محک زده بشه و شاید همون کمک کنه که بازتوزیعی تو زندگیت اتفاق بیفته و همه چی قابل تحمل‌تر بشه.

حقیقته که مهندسی یه علمه ولی به نظر من اگر جزیی از تو نشده باشه، یعنی در واقع اگر نتونسته باشه تو رو عاشق خودش کنه-درسته که شاید سالها عمرت رو صرفش کنی-ولی نمیشه اونی که باید بشه.
تو این دوره زمونه ای که شغل مهندسی دیگه ارج و قرب سابقش رو نداره خداروشکر میکنم که طوری زندگی منو مهندسی کرد که منم بتونم به اندازه ذره‌ای همکارش باشم و چیزی خلق کنم که از نگاه کردن بهش لذت ببرم و برای همیشه دلم باهاش بمونه.